W Wielkopolsce można spotkać charakterystyczne budownictwo zwane olęderskim, od osiedleńców - emigrantów, którzy napłynęli tutaj w XVIII wieku z Niderlandów. Olędrzy to jedna z wielu dawnych nazw dzisiejszych Holędrów. Pozostałości po ich osadnictwie zachowały się po dziś na polskich wsiach - w ich układzie przestrzennym, architekturze, nazwach miejscowości. W Gminie Miedzichowo oraz gminach pobliskich znajduje się takich obiektów sporo, w odległości zaledwie kilku/kilkunastu kilometrów od agroturystyki WENA. Odpoczywając w naszych domkach letniskowych, polecamy w międzyczasie odwiedzić pobliskie wsie i poznać to jedyne w swoim rodzaju budownictwo.
Charakterystyczne dla zabudowy olęderskiej jest położenie domów: w rzędówce lub rozproszonych w jednej osadzie. Chcąc zobaczyć osady olęderskie, warto wybrać się na teren Równiny Nowotomyskiej, na którą składają się wsie: Pniewy - Lwówek - Pszczew - Trzciel - Zbąszyń - Wolsztyn - Rakoniewice. Od początku XVIII wieku budownictwo olęderskie rozwijało się tutaj najintensywniej w Wielkopolsce i jego pozostałości można zobaczyć także dzisiaj. Osadnictwo olęderskie obejmowało też takie miejscowości jak m.in. Sękowo (pierwsza zasiedlona przez kolonistów miejscowość - 1700 r.) Bolewicko, Krzywy Las, Węgielnia, Jastrzębsko Stare czy Stary Folwark. Osadnictwo olęderskie pozostawiło po sobie nie tylko charakterystyczną zabudowę, ale też chaty szachulcowe i przydrożne kapliczki.
W powiecie nowotomyskim olędrzy zapoczątkowali charakterystyczny rodzaj upraw na szeroką skalę - chmielu i wikliny. Wiązało się to z dodatkową budowlą w gospodarstwie olęderskim niespotykaną poza regionem - budynkiem inwentarskim ze spichlerzem i suszarnią. Pozostałe typowe zabudowy zagrody olęderskiej to dom mieszkalny, drewutnia z kurnikiem oraz chlew i stodoła (należące do zespołu gospodarczego). Nowy Tomyśl stanowił centrum religijne dla Olędrów z okolicy, gdzie w 1779 r. powstał kościół ewangelicki. Społeczność olęderską oprócz Holędrów stanowili też mieszkańcy dzisiejszych Niemiec - ludność niemieckojęzyczna zaczęła opuszczać tereny nowotomyskie po 1918 r., a ostatni przedstawiciele - po 1945 r.
Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa w Nowym Tomyślu, które polecamy odwiedzić, aby jak najlepiej zapoznać się z tą kulturą, mieści się w zrekonstruowanej chałupie olęderskiej.
